[αφίσα που τυπώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2021 σε 600 αντίτυπα] 

Την τελευταία δεκαετία, όποτε συμβαίνει μια “καταστροφή”, το ελληνικό κράτος αναθέτει σε κάποιους “ειδικούς” την διαχείριση της. Μεταβιβάζει δηλαδή την εξουσία από τους κατεξοχήν πολιτικούς θεσμούς σε συμβούλια επιστημόνων – τεχνοκρατών. Είτε πρόκειται για οικονομολόγους είτε για λοιμωξιολόγους, – είτε, προσεχώς, για περιβαλλοντολόγους – το ζητούμενο είναι ένα: να μην μπορεί κανείς και καμιά από εμάς να αμφισβητήσει την κρατική πολιτική, γιατί βγαίνει από το στόμα ενός επιστήμονα!

Eίτε εμφανίζεται ένας ιός είτε πιάνει φωτιά ένα δάσος, έχουν βρει την κατάλληλη συνταγή. Mας απαγορεύουν να βγούμε από τα σπίτια μας ή μας διατάζουν να τα εκκενώσουμε. Μας αναγκάζουν να φοράμε μάσκα, να μην κυκλοφορούμε στις γειτονιές μας, πλέον ακόμη και σε δάση. Μας μαθαίνουν πως δεν θα ζούμε πια από το μισθό μας αλλά από επιδόματα· πως για κάθε μας κίνηση θα δίνουμε αναφορά στους μπάτσους. Με τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, μάθαμε πως το παλιό φασιστικό δόγμα “το σώμα σου ανήκει στο κράτος” είναι ο τρόπος που θα ασκείται πια η κρατική πολιτική.

Έτσι, εκπαιδευόμαστε σε μια καθημερινότητα εμπόλεμη, σε μια πόλη στρατόπεδο, όπου η ζωή μας ορίζεται εξ ολοκλήρου από το μοντέλο «Διαχείριση Καταστροφής». Ήρθε η στιγμή να μάθουμε πως για τον πληθωρισμό ευθύνονται τα μικρόβια, οι παγετώνες και οι ξηρασίες. Σιγά σιγά θα μάθουμε πως οι «καταστροφές» – οικονομικές, φυσικές και όποια άλλη – θα συμβαίνουν κάθε μέρα. Διότι η διαρκής οικονομική κρίση και ο εντεινόμενος (εμπορικός και όχι μόνο) πόλεμος, οδηγούν στην παγίωση μιας οικονομίας πολέμου.

Όμως, εμείς ξέρουμε καλά να κοιτάμε το κράτος και τους «ειδικούς» του με καχυποψία, όσες στρατηγικές πειθούς και αν εναλλάσσουν. Όπως άλλωστε κάνει αυθόρμητα το απείθαρχο κομμάτι της εργατικής τάξης. Γι’ αυτό ενάμιση χρόνο τώρα, δεν πιστέψαμε λέξη από όσα μας λένε. Συνεχίζουμε να συναντιόμαστε, χωρίς αποστάσεις. Φτιάχνουμε συλλογικές γνώμες ενάντια στο σύγχρονο φασισμό, και φροντίζουμε αυτές οι γνώμες να κυκλοφορούν από καφάο σε καφάο, κι από πλατεία σε πλατεία. Διεκδικούμε τον δημόσιο χώρο στις γειτονιές μας, συναντιόμαστε σε φεμινιστικές και antifa συμμορίες.